در رساله‌های عملیه مراجع تقلید، معمولا در همان صفحات اول صحبت از شرایط و ویژگی‌های امام جماعت می‌شود. از جمله‌ی این ویژگی‌ها آن است که امام باید عادل باشد.
از مروت هم صحبت شده است. یعنی پشت سر امامی که مروت ندارد، نمی‌شود نماز خواند. فکر می‌کنم مروت حکومت مهمتر از مروت امام جماعت است. حال این سئوال به ذهن می‌آید که آیا رفتاری که با گنجی و خانواده‌ی او شده و می‌شود، عادلانه و مطابق مروت است؟ اسمی از تدبیر و سیاست در نحوه‌ی برخوردها نمی‌برم، که نحوه‌ی برخوردها، اصولا چنین تعابیری را از حیز انتفاع ساقط کرده است.

کاش نام امام علی علیه السلام هزینه‌ی سیاست‌ورزی حکومت‌گران نمی‌شد. به یاد بیاوریم امام علی با مخالفین خود چه رفتاری داشت؟ آیا هیچگاه به بهانه‌‌ی سخنی مخالفت‌آمیز آنان را زندان کرد؟ آیا آنان را به بهانه‌ی مخالفت با خودش از حقوق بیت المال محروم کرد؟
آیا منتقدین حکومت ایران از مخالفین زمان امام علی بدترند؟ چرا رفتار ها با منتقدان این گونه شده است؟
این سوال یک جواب دارد، وقتی قدرت و حفظ آن از اسلام مهمتر می‌شود، به بهانه‌ی حفظ آن همه کاری مباح و حتی واجب می‌شود.از سرکوب مخالف و منتقد گرفته تا هتک و توهین، از دروغ و غیبت گرفته تا تهمت و افترا. حفظ قدرت چنان ارزشی می‌یابد که به بهانه‌ی آن حریم و حرمت خانه‌ها و خانواده‌ها هم می‌شکند.