دیروز نیروی انتظامی، روبروی دانشگاه تهران، که همواره مرکز تجمع و توجه بوده است، چهره‌ی جدیدی از خود را به تصویر کشید؛ چهره‌ای که لااقل طی چند سال گذشته در افکار عمومی ترمیم شده بود. استفاده آشکار از باتوم، ضرب و شتم زنان و مردان، هتک، فحاشی و توهین به شرکت کنندگان در این تجمع اعتراضی، تهدید به برخوردهای شدیدتر درآینده ... از جمله تازه‌های تجمع اعتراضی دیروز بود.

وقتی تجمع دیروز را با موارد مشابه در چند سال گذشته مقایسه کردم که معمولا آن تجمع‌ها با حضور سردار طلایی با آرامش برگزار می‌شد و به پایان می‌رسید، یک علامت سوال بزرگ در ذهنم شکل گرفت: آیا این برخوردها یک آغاز بود یا یک استثنا؟
به نظر می‌رسد اتفاق دیروز یک نشانه بود؛ نشانه‌ای از پایان حاکمیت گفتمان گفتگو و مدارا و آغاز گفتمان ارعاب و تهدید که چندین سال است نظریه‌پردازان آن برای آغاز آن لحظه‌شماری می کردند.
گویی آن آغاز به پایان خود نزدیک می‌شود ...